Arriving in Scotland...

Vanaf the airport neem ik een bus naar het City Centre. Ik stap uit op Princess street en ga via Hanover street op weg naar mij nieuwe stek: Dene's Guest House. Na een dikke twintig  minuten lopen arriveer ik daar en wordt hartelijk ontvangen door Hamisch (hoe Schots wil je het hebben). Hij wijst me mijn kamer voor de komende tijd en laat me alleen. Het is nog vroeg, dus ik installeer me en ga weer op pad. Honger. Ik heb op de weg naar het guesthouse een interessante eetgelegenheid gezien en loop daar tien minuten later binnen: The Spicy Pavilion staat er op een bord met een knipperende kerstverlichting eromheen. Het is nog wel erg vroeg (rond 18 uur) en er is nog niemand in de zaak. Ik schuif aan en binnen half uur krijg ik mijn maaltijd geserveerd: een heerlijk Indiase dis die inderdaad behoorlijk spicy blijkt. Ik krijg daar altijd enorm de hik van, dus ik ben blij dat ik nog alleen zit in deze gelegenheid. De muziek en de kaarsen worden aangezet en ik voel me als een eregast op een bruiloft: drie mensen houden zich continue met mij bezig en ik... tja... Ik geniet. Wat een genot om na die pizza's en snel in elkaar gestoken salades in Rome nu weer eens de tong te strelen. Mijn smaakpapillen staan helemaal op tilt en ik slobber aan rode wijn die goed op temperatuur is en rond en krachtig in het glas gevangen zit. Waarschijnlijk is het een combinatie van een aantal zaken: ik ben weer veilig geland, het is warm en gezellig, ik kan me weer verstaanbaar maken, mijn trek wordt gestild, de alcohol (een niet te onderschatten factor, ik ben zo maar dronken) en de aandacht die ik van deze mensen krijg. Ik ben thuis.
Dit is een plek om terug te komen deze week. That's for sure...

Edinburgh... here I come!

Op woensdag vertrekt mijn vliegtuig vanaf Rome naar Edinburgh. Het weer is ronduit slecht. De regen komt met bakken uit de hemel vallen en ik maak me klaar voor een laatste ontbijtje in Il Castelleto. De koude cremekoffie begint me zowaar te smaken. Ik ben er vroeg bij deze ochtend en ik ontbijt alleen.  Het voordeel is de ruime keuze uit croissants. Ik leg een goede bodem voor de vlucht die bijna drie uur gaat duren. Dan neem ik afscheid van Guisseppe: a la proche. Ik pak bus H naar Termini en de reis duurt erg lang. Ik ben bijne anderhalf uur onderweg naar het station en begin onrustig te worden. Het is bijna 10 uur en over anderhalf uur vertrek de plane... Op Termini haast ik me naar de Shuttle die al klaar staat. Daar betaal ik en wil instappen, maar ik moet me eerst melden met het kaartje bij het kantoortje. Als ik daarvan terugkom stap ik in en we vertrekken eigenlijk onmiddelijk. Prima. Om elf uur sta ik mijn bagage in te checken. Ik ben wat opgeschoven want ik heb nog maar een half uur voor de gate sluit. Gelukkig werken er een aantal mensen mee en ik mag voor hen in de rij opschuiven. Als ik bij de gate kom staan de mensen al in een lange rij en even later schuift iedereen de pendelbus in. Ik ook en ik ben blij dat alles toch gelukt is. Moet er even niet aan denken om hier in Rome te blijven. Seen it, bin there, done that. De regen striemt in onze gezichten als we de Boeing 737 instappen. Ik plaats me bij de vleugel en bij de emergency exit. Als we opstijgen moeten we de safety belt lang omhouden. Het vliegtuig schudt en stampt als we Rome onder ons laten. De captain stelt ons via de intercom gerust: nog even en we zijn boven de wolken en daar moet het een stuk rustiger zijn. Voor het eerst merk ik wat een luchtzak is... Alsof je even gewichtsloos bent. Niet echt fijn en ik ben gespannen. Ik probeer me te concentreren op mijn boek (Een nieuwe aarde van Eckhart Tolle), maar dat lukt maar nauwelijks. Na een minuut of tien schieten we boven de wolken en het wordt inderdaad rustiger. Ik kan nu ook opnemen wat ik lees en installeer me voor een uur of twee.

De temperatuur in Schotland zal een graad of 15 lager zijn en dat zal wel wennen zijn. Het zich beneden me is wel heel erg mooi: bergen met witbesneeuwde toppen en de zee. Als we de landing inzetten zakken we door enorme pakken wolken heen. Gek gevoel: je hebt de aarde al wel gezien, maar dan opeens niet meer. We zakken en zakken en je krijgt het idee dat we toch allang die baan moeten raken. Maar dat is dus steeds maar niet zo... Dan schieten we door het wolkendek heen en blijkt het nog een heel eind naar beneden. Het blijft een spannende bezigheid dat vliegen....

Het Vaticaans museum en het Colosseum

Mocht je in Rome het Vaticaans museum willen bezoeken, trek daar dan wel minimaal een volledige dag voor uit. Het is niet te geloven wat daar allemaal hangt en staat. Ik wil de Sixtijnse Kapel bewonderen, maar ik moet regelmatig de weg vragen. Je kunt er echt verdwalen. Als ik na een uur rondlopen de Sixtijnse Kapel in stap, ben ik totaal flabbergasted. Wat een plek! Ik schuif aan bij een Engels sprekende gids en hoor zo veel van de achtergronden die Michelangelo in de afbeeldingen heeft verwerkt. We mogen geen foto's maken en daarom verwijs ik graag naar de volgende site van Michelangelo.

Ik laat het museum achter me en pak de bus naar het Colosseum. Geweldig om daar rond te lopen. Erg toeristisch, dat wel. Maar het is heerlijk weer en ik leg een aantal gebouwen op de gevoelige plaat.

Berlusconi, quite a mess you've getting us into...

Ik ben aan het rondstruinen in Rome. Nooit echt een plan, gewoon op het bonnefooi links of rechts afslaan.
Heerlijk. Geen discussies.
Rechts?
Oke.
Links?
Yep.
Koffie?
Lekker.
Espresso?
Doe maar.
Iets erbij?
...
no need asking...

Ik heb het goed met mezelf. Ik loop zeker 7 tot 10 kilometer op een dag. Zo kom ik deze keer op een plein (di Popolo of iets dergelijks). Luide muziek schalt uit enorme luidsprekers en er heeft zich een enorme menigte verzameld. Geen idee wat hier nu weer aan de hand is. Ik vraag het een omstander die driftig aan het opnemen is met een handheld camera. Het schijnt dat er een grote groep vrouwen genoeg hebben van de escapades van meneer Berlusconi. Achteraf hoor ik dat er meer dan een miljoen mensen (voornamelijk vrouwen) op pad zijn geweest in 230 steden. Ik maak zelf een filmpje en probeer weg te komen uit de menigte.
Ik word een metrostation in gezogen en er komen zoveel mensen uit de tunnel dat ik tegen de muur gedrukt word. Met een paar mensen probeer ik schuivend tegen de muur naar het metroplatform te komen. Wat een gedrang. Ik word er duizelig van. Mensen, mensen en nog meer... Ik begin benauwd te worden... kom ik hier nog wel uit? Achteruit met de stroom mee, lokt me ook niet echt. Niet meer naar dat plein. Door naar het platform. We zijn met een paar mensen en zodoende komen we uiteindelijk toch op het perron aan.  De metro die daar net aangekomen is spuwt haar lading uit en ik zek een goed heenkomen achter een pilaar. Als iedereen eindelijk is uitgeladen, stap ik in de metro. Geen idee waar heen, maar weg van hier... Vandaag heb ik de macht van de massa weer eens gevoeld. Doet me denken aan de concerten van U2 die ik in een ver verleden placht te bezoeken. Nee, mensenmassa's zijn niks voor mij. Geen keuze, geen vrijheid. Go with the flow... leerzaam.

Where is the Pope when you need him?

Op zondagochtend trek ik mijn stoute schoenen aan en vertrek ik met de bus naar het Sint Pietersplein. Mocht er een kans bestaan meneer Ratzinger in levende lijve te aanschouwen, dan is dit de uitgelezen zondag. Ik stap van de bus als ik een immense blauwgroene koepel ontwaar. Dat moet de basiliek zijn. Ik loop onder de drukke verkeerskruising door en terwijl het plein voor me opdoemt hoor ik een stem over het plein galmen. Luid applaus van een enorme menigte die zich heeft verzameld op het plein. Ik kijk en zoek. Waar is die man dan? De Paus is moeilijk te vinden, want de luidsprekers staan rondom het plein opgesteld. Alomtegenwoordig als het ware. Dan valt mijn oog op een venster rechtsboven in een gebouw op de derde verdieping. Daar wordt net een pauselijk rood lopertje naar binnen getrokken en een microfoon weggezet. Verdomd. Dat was hem. Maar ik heb geen enkele blik op hem mogen werpen. Ik moet het doen met het wegstervende geluid uit de luidsprekers en het applaus van de menigte. Schade. Wenn ich dass gewust hatte... Ik neem een foto van het raam en het plein en schaar me in de rij voor een bezoek aan de Basiliek, een gezegende menigte achterlatend die ongetwijfeld zijn zegen hebben ontvangen. Ik doe het dan maar zonder en zegen me zelf met mijn gezondheid en mijn mogelijkheid deze reis te ondernemen...

Op zoek naar shelter...

Ik kom die avond aan in Rome en ik pak een shuttle naar het centrum van de stad. De bus doet er een dik half uur over en hoest ons uit op Roma Termini, het centraal station. Ik loop door de hal naar buiten en kom op een groot plein met allerlei bussen. Het is warm en benauwd hier in Rome. En vies valt me op. Maar wellicht is dat alleen hier in het centrum. Er loopt van allerlei jongigheid rond en ik voel me niet erg prettig daar. Slecht verlicht, ongure types, slecht aangegeven informatie. Dus ik schiet maar een buschauffeur aan. Die helpt me bus Asch te vinden (H) die me naar hotel Castelleto moet vervoeren. Die bus komt gelukkig binnen een paar minuten en ik hop er op. Aan de mensen zie ik dat ze in een automaat munten gooien (euro's natuurlijk) en hun kaartje direct afstempelen. Ik wacht nog even en volg hun voorbeeld als de chauffeur heeft plaatsgenomen. Ik vraag hem naar Bravetta, de halte die ik moet hebben en die wijst hij mij op zijn Italiaans. Binnensmonds en met weinig handgebaar. Maar goed, ik schakel mijn i-phone in en type het adres in. Binnen enkele seconden weet het apparaat waar ik ben en wijst me onverdroten de weg naar Via dei Cararesi. Daar staat Guisseppe (hoe kan het ook anders) me al op te wachten. Room 106 en red je er maar mee... Ik ben tevreden, een douche wacht me en uit een ooghoek heb ik een automaat zien staan met gekoeld bier... Rome, here I am. 

Roma, Roma what a great view...

Op zaterdag vertrek ik om 19.25 vanaf Barcelona El Prat naar Rome. Het wordt een rustig vluchtje, maar wel gek om zo in het donker Barcelona achter te laten. Ik heb een hele rij stoelen voor mij alleen en dat is prettig. Naast mij zit een Engels stel verwoed een onduidelijk spel te spelen en ze gaan er zo in op dat het hele vliegtuig niet bestaat. Wel erg mooi om te zien dat ze dat beide zo intens kunnen beleven. Ze zijn fanatiek in hun competitie, maar erg samen. Ik buig me over de laatste pagina's van Mitch Albom's 'Mijn dinsdagen met Morrie' en sluit een klein uur later ontroerd het boek. Amerikaans maar wel erg mooi om te lezen. Een aanrader met een aantal wijze levenslessen. Wat is het leven toch vergankelijk en waarom dringt dat toch zo moeilijk tot me door? Ik leef al een jaar of 47 en over het algemeen ben ik heel tevreden over wat ik allemaal mee mag maken. Ik heb een geweldige vrouw, drie kinderen die me diep dierbaar zijn, een dak boven mijn hoofd, een citroen C5, leuke vrienden, familie waar ik op kan rekenen, afwisselend werk waar ik trots op ben, geld om dit soort reizen te kunnen maken, prettige collega's..., eh een i-phone 4. Waarom dan toch dat gevoel dat er iets ontbreekt. Iets onrustigs, zoekends... wat is dat? Antwoorden heb ik niet en tijd om daarover na te denken ook niet: the captain verzoekt zijn crew plaats te nemen, de landing gaat beginnen. In het donker zie ik een verlichte boot op een spiegelgladde Middellandse Zee en even later de lichten van de stad Rome. Bijna niet te bevatten dat ik binnen 10 minuten op Rome Ciampini land! Het stel naast me is minder enthousiast over het uitzicht. Onverminderd pennen ze door op hun kladjes, gegrepen door een spel dat op een soort Boggle lijkt. Maar dat ze op dit moment boven een uniek verlichte miljoenenstad hangen ontgaat ze op ieder denkbare wijze...